برخی از پدر و مادرها طوری از فرزندانشان مراقبت و مواظبت می‌کنند و به صورتی با آن‌ها برخورد می‌کنند که انگار آن‌ها در مرحله خطر یا در شرایط بسیار بدی قرار دارند. این حمایت دائمی، این انجام کارها برای بچه‌ها، این مواظبت و مراقبت همیشگی، این ندادن فرصت برای اشتباه، سبب پدید آمدن محدودیت‌هایی در کودکان می‌شود.
در نتیجه در بزرگسالی احساس ناتوانی می‌کنند و به‌خاطر این همه محدودیت که به معنای بودنِ خطر در خارج از محیط خانه است، احساس خطر فراوانی در محیط اطرافشان می‌کنند.
متاسفانه بسياري از والدين از فرزندان شان انتظار دارند:
ساكت باشند و تسليم والدين ،
به خصوص زماني كه خارج از منزل هستند ،
اما به يك باره در حدود سن ٢٠ سالگي از آن ها انتظار دارند ، كه اجتماعي باشند و ارتباط خوبي با ديگران برقرار كنند .
اجتماعي شدن ، يك فرآيند تدريجي ست
آغاز آن از دوران جنيني ست .
اين را هرگز فراموش نكنيم
